استفاده ی اختصاصی ممنوع!

نان نداشتیم. رفتم سوپری نزدیک خانه‌امان به هوای نان بسته‌ای. وقتی داشتم وارد می‌شدم سه تا پسر دبیرستانی کمی آن طرف‌تر از در سوپر، داشتند دلستر می‌خوردند. نان نبود. وقتی دست از پا (حدود نیم متر) درازتر بیرون می‌آمدم صدای یکی از پسرها را شنیدم که برای بقیه تعریف می‌کرد...

"سر صف نانوایی بودم. یکی آمد گفت: آخری کیه؟ گفتم: من. گفت: لطفا جای من را نگه دار چند دقیقه دیگر بر می‌گردم. گفتم: باشه. گفت: اجرت با حضرت اباعبدالله (ع)!"

این را که گفت شلیک خنده‌ی پسرها بود و من (البته من صدا خفه‌کن داشتم). با خودم گفتم: این بنده‌ی خدا حتما وقتی از عابر بانک پول می‌گیرد به او هم می‌گوید: مأجور باشی انشاء الله!

نه این که فکر کنی با استفاده از اصطلاحات خاص مذهبی‌ مخالفم ابدا. التماس دعا، تقبّل الله، علیکم السلام و رحمه الله، یا علی (ع)... نه. با گفتن هرکدام از این‌ها پنجره‌ای به سوی بهشت معنویت باز می‌شود و نسیم یاد خدا در جامعه می‌وزد. ولی خب هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد. این یک. دو این که درباره‌‌ی دین و ادبیات خاص آن همیشه یادمان باشد که "استفاده‌ی اختصاصی ممنوع!"(1)

______________________________________________________
(1) توضیحی برای آیندگان: در زمان ما، این جمله روی اتومبیل‌های بیت‌المال نوشته می‌شد و خوشبختانه همیشه و در همه جا هم به آن عمل می‌شد!